oś, na której obraca się igła magnetyczna busoli ★★★★★ mariola1958: STRONA: np. internetowa ★★ sashenka7: MOZILLA: przeglądarka internetowa ★★★ CHARYZMA: magnetyczna osobowość ★★★ INDUKCJA: magnetyczna ★★★ KIERUNEK: północny wskazuje igła magnetyczna ★★★ WIKIPEDIA: internetowa encyklopedia igła z peerelowskiej metki ★★★★★ dzejdi: KOMPAS: w nim ruchoma igła ★★★ MORRIS: angielski mini ★★★ OSTREK: oś, na której obraca się igła magnetyczna busoli ★★★★★ mariola1958: PÓŁNOC: zawsze wskazuje go igła ★★★ JADAR62: SZPILA: igła z głową ★★ denwerek_m: SZYDŁO: gruba igła do szycia To, że igła magnetyczna wskazuje magnetyczny biegun południowy, a ten jest około 10 stopni odsunięty od geograficznego, jeszcze pojawia się na obrazkach z magnesem sztabkowym w środku Ziemi. Ale już z określeniami deklinacja i inklinacja pola magnetycznego spotkałem się dopiero na studiach. 1.POLE MAGNETYCZNE to przestrzeń, w której działają siły magnetyczne. Pole magnetyczne jest niewidoczne, ale wykorzystując opiłki żelaza, możesz zaobserwować skutki jego działania. Zobacz film. Widzieliście na filmie, że opiłki żelaza układały się w charakterystyczne linie. Są to linie pola magnetycznego. Pomysł polega na tym, by skrzyżować linie ziemskiego pola magnetycznego, dla którego wartość składowej stycznej do powierzchni Ziemi wektora indukcji jest znana, z liniami pola liniami pola o nieznanym wektorze indukcji . Gdy obecne jest jedynie ziemskie pole, igła magnetyczna ustawi się tak, jak na Rys. 1. Vay Nhanh Fast Money. W Drodze Mlecznej znajduje się gwiazda, która generuje nadzwyczaj silne pole magnetyczne. Indukcja magnetyczna na jej powierzchni wynosi rekordowe 1,6 mld tesli – czyli kilkadziesiąt bilionów razy więcej niż na powierzchni Ziemi. Najsilniejsze pola magnetyczne we wszechświecie wytwarzają gwiazdy neutronowe. To bardzo gęste i bardzo ciężkie jądra wypalonych gwiazd, które składają się głównie z neutronów. Powstają w efekcie supernowych – czyli gigantycznych wybuchów, jakie zachodzą, gdy w gwieździe średniej wielkości wypaliło się paliwo termojądrowe. Materia wewnątrz gwiazdy neutronowej jest niezwykle ściśnięta. Szacuje się, że jedna jej łyżeczka ważyłaby tyle co Mount Everest. Gdy taka gwiazda wiruje szybko wokół własnej osi, wytwarza bardzo silne pole magnetyczne. Ile wynosi rekordowo silne pole magnetyczne? Gwiazdy neutronowe emitujące regularnie wiązki promieniowania elektromagnetycznego to pulsary. Jeden z nich, o nietypowych właściwościach, znajduje się w układzie podwójnym odległym o 22 tys. lat świetlnych od Ziemi. Astronomowie odkryli, że pulsar Swift jest źródłem rekordowego pola magnetycznego o indukcji wynoszącej 1,6 mld tesli. Poprzedni rekord, zmierzony w 2020 r., wynosił 1 mld tesli. Badacze wyjaśniają, co to oznaczają te wielkości. Jak się mierzy pole magnetyczne? Pole magnetyczne opisuje się z pomocą indukcji magnetycznej, mierzonej w teslach. Ziemskie pole magnetyczne mierzone przy powierzchni waha się pomiędzy 25 a 65 mikrotesli – czyli między 0,000025T a 0,000065T. Aparaty wykonujące rezonans magnetyczne są znacznie silniejsze. W zależności od urządzenia, mogą generować pole magnetyczne o wartości między 0,5 a 3 tesli, czyli kilkadziesiąt razy silniejsze od ziemskiego pola magnetycznego. To zaś jest i tak o wiele mniej niż rekordowo silne pole magnetyczne wytworzone na Ziemi. W 2018 r. fizykom z Uniwersytetu Tokijskiego udało się – z pomocą specjalnie zaprojektowanego skomplikowanego generatora – wytworzyć pole magnetyczne o indukcji 1200 tesli. Pole istniało tylko przez 100 mikrosekund, czyli jedną tysięczną czasu potrzebnego, żeby mrugnąć. Mimo to był to wielki, niepobity dotychczas inżynieryjny sukces. Jak dokonano odkrycia? Jak widać, gwiazda neutronowa Swift jest źródłem znacznie silniejszego pola niż kiedykolwiek zdołaliśmy wytworzyć. Jak się je mierzy? Badany układ gwiazd składa się z gwiazdy neutronowej oraz drugiej towarzyszącej jej gwiazdy. Pod wpływem silnego pola grawitacyjnego na gwiazdę neutronową opada gaz z jej towarzyszki, tworząc dysk akrecyjny. Plazma tworząca dysk układa się wzdłuż linii pola magnetycznego opadając na powierzchnię gwiazdy. Obiekt emituje bardzo silne promieniowanie rentgenowskie – a ponieważ obraca się, dociera ono do Ziemi w postaci impulsów. Charakterystyka promieniowania rentgenowskiego pochodzącego z takiego pulsara pozwala naukowcom zmierzyć pole magnetyczne na powierzchni odległej gwiazdy. Odkrycia dokonali naukowcy z Chińskiej Akademii Nauk oraz niemieckiego Uniwersytetu Tübingen. Posłużył do niego chiński satelita Insight-HXMT wyniesiony w kosmos w 2017 r. Praca, w której odpisują pole magnetyczne Swift została opublikowana w czasopiśmie naukowym „The Astrophysical Journal Letters”. Źródło: EurekAlert, The Astrophysical Journal Letters, Uniwersytet Tokijski Sprawdź, jak dobrze znasz stolice państw [QUIZ] Pytania 1 | 10 Stolica Turkmenistanu to Działanie kompasuKompas inaczej busola to przyrząd, którego zadaniem jest wskazywanie kierunku północnego, ma on na celu pomagać w jest zbudowany z igły magnetycznej, która obraca się oraz z podziałki kątowej, na której naniesione zostały symbole: północ – N, południe – S, wschód – E i zachód – magnetyczna działa, ponieważ jest namagnesowana, pokazuje zawsze kierunek linii pola magnetycznego. Kompas może być magnetyczny, elektromechaniczny, geodezyjny, geologiczny, żyroskopowy i słoneczny. Najbardziej znany to kompas magnetyczny, który wyznacza kierunek południka magnetycznego. Jest zbudowany z igły magnetycznej ułożonej na pionowej osi i tarczy z podziałką kątowa, tzw. różą działanie kompasu magnetycznego mogą zakłócać będące w jego pobliżu magnesy, przedmioty ferromagnetyków, a także przewody przewodzące prąd o dużym natężeniu. Obiekty takie zaburzają naturalne pole magnetyczne Ziemi. Wyjątkowym rodzajem kompasu, na który należałoby zwrócić uwagę jest jest kompas żyroskopowy, będący pierwszym i najprostszym systemem nawigacji zaletami żyroskopu jest to, że pokazuje on biegun geograficzny, a nie biegun geomagnetyczny. Poza tym cechuje go szybka reakcja i brak oscylacji wskazań przy zmianie kursu. Nie jest też wrażliwy na wpływ mas magnetycznych i zaburzeń pola magnetycznego. Tego typu kompas jest wykorzystywany na statkach i w samolotach, kierunek w żyroskopie nim pokazuje żyroskop, tzw. bąk symetryczny, a nie igła magnetyczna. Żyroskop to ciało stałe, które obraca się i jest przytwierdzone do stałej podstawy. Magnetyzm Spis treściPole magnetyczne Magnetyki Ruch ładunku w polu magnetycznym Siła elektrodynamiczna Wzajemne oddziaływanie przewodników z prądem Moment magnetyczny Cyklotron (akcelerator cykliczny)Już w starożytności znana była właściwość jednego z gatunków rudy żelaznej, zwanej magnetytem, polegająca na przyciąganiu kawałków stali. Zjawisko to nazwano magnetyzmem. Natomiast opisane ciało - magnesem trwałym. Pole magnetyczne Na przykładzie magnesu możemy rozpatrzyć pole magnetyczne: Polem magnetycznym nazywamy przestrzeń otaczającą magnes trwały lub przewodnik przewodzący prąd, w której występują oddziaływania dwa bieguny magnesu: północny i południowy. Nie da się rozdzielić biegunów magnetycznych. Charakterystycznymi wielkościami dla pola magnetycznego są: - przenikalność magnetyczna () Linie pola magnetycznego są zawsze liniami zamkniętymi. Bieguny jednoimienne odpychają się; różnoimienne - przyciągają się. W 1820 roku Oersted odkrył oddziaływanie magnetyczne przewodnika, przez który przepływa prąd. Ustawił on przewodnik koło igły magnetycznej. Po włączeniu prądu w przewodniku igła odchyliła się. Świadczy to o tym, że przewodnik z prądem jest źródłem pola magnetycznego. Natężenie pola wytwarzanego przez prostoliniowy przewodnik: Natężenie pola wytwarzanego wewnątrz zwojnicy: I - natężenie prądu d - długość zwojnicy n - liczba zwojów Magnetyki Magnetyki są to ciała makroskopowe, które można magnesować, to jest nadawać im własności zależności od specyfiki dzielą się na trzy podstawowe grupy: diamagnetyki (o względnej przenikalności magnetycznej mniejszej od 1) paramagnetyki (o względnej przenikalności magnetycznej nieco większej od 1) ferromagnetyki (o bardzo dużej dodatniej liczbie względnej przenikalności magnetycznej) W celu scharakteryzowania stanu namagnesowania substancji używamy wielkości zwanej podatnością magnetyczną. Opisuje ona zdolność danej substancji do zmian namagnesowania pod wpływem zewnętrznego pola magnetycznego. k - podatność magnetyczna I - namagnesowanie H - natężenie pola magnetycznego w próbce Podatność magnetyczna dla diamagnetyków jest mała i ujemna, dla paramagnetyków jest mała i dodatnia, dla ferromagnetyków jest dodatnia i duża (rzędu setek lub tysięcy). Diamagnetyzm to zjawiska polegające na powstaniu wewnątrz ciała pola magnetycznego indukowanego przez zewnętrzne pole i przeciwdziałające mu. W ciele powstaje namagnesowanie I skierowane przeciwnie do wektora natężenia pola magnetycznego H, działającego na to ciało. Diamagnetyki to substancje wykazujące zjawisko diamagnetyzmu. Po umieszczeniu ich w polu magnetycznym magnesują się słabo, nietrwale, przeciwnie do pola magnetycznego. Paramagnetyzm to zjawisko słabego magnesowania się ciała w zewnętrznym polu magnetycznym H w kierunku zgodnym z tym polem (przeciwnie niż w przypadku diamagnetyzmu). Przy spadku zewnętrznego pola magnetycznego do zera w substancji wykazującej własność paramagnetyzmu nie pozostaje resztkowe namagnesowanie (odmiennie niż w przypadku ferromagnetyzmu). Paramagnetyki po umieszczeniu w polu magnetycznym magnesują się słabo, nietrwale, zgodnie z polem magnesującym. Ferromagnetyzm to zespół własności magnetycznych ciał krystalicznych będących skutkiem istnienia oddziaływania porządkującego równolegle elementarne momenty magnetyczne (w temperaturach mniejszych od temperatury Curie). Ferromagnetyk to ciało zbudowane z domen magnetycznych, wykazujące silne właściwości magnetyczne. Domeny magnetyczne to bardzo małe obszary stałego namagnesowania. Magnes trwały to ferromagnetyk po uporządkowaniu domen magnetycznych. Namagnesowanie to proces polegający na uporządkowaniu domen magnetycznych w ferromagnetykach. Temperatura Curie to taka temperatura, powyżej której ferromagnetyk staje się paramagnetykiem. Ruch ładunku w polu magnetycznym W elektrostatyce dowiedzieliśmy się, iż na ładunek w polu elektrostatycznym działa siła niezależnie od tego czy ładunek porusza się, czy nie. Sprawdźmy czy tak samo jest w polu magnetycznym. Na ładunek w polu magnetycznym działa siła Lorentza. V - prędkość ładunku B - indukcja pola - wartość siły Rozważmy cztery przypadki w polu jednorodnym: I przypadek - ładunek spoczywa Spoczywający ładunek nie podlega sile Lorentza (F=0). II przypadek - ładunek porusza się zgodnie z liniami pola Ładunek porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym, zachowując początkową prędkość równoległą do linii pola (F=0). III przypadek - ładunkowi nadaje się prędkość początkową o kierunku prostopadłym do linii pola Na ładunek działa siła Lorentza. Zwrot tej siły prowadzi za rysunek. Wyznacza się go za pomocą reguły Fleminga lub reguły lewej ręki. Taka siła nie powoduje zmiany wartości prędkości, lecz zakrzywia tor ruchu (ładunek zacznie poruszać się po okręgu). Jest więc siłą dośrodkową. REGUŁA LEWEJ RĘKI Jeżeli lewą dłoń ustawimy tak, by cztery palce wskazywały kierunek ruchu ładunku dodatniego (w przypadku ładunku ujemnego cztery palce ustawiamy w drugą stronę), a linie pola (wektor indukcji) kłują dłoń od wewnątrz, to odchylony kciuk wskazuje zwrot siły Lorentza. REGUŁA FLEMINGA - siła Lorentza - wektor indukcji - natężenie płynącego prądu IV przypadek - ładunek wpada do pola magnetycznego pod kątem Ruch tego ładunku można traktować jako złożeniu II-go i III-go przypadku. Ładunek będzie się poruszał po linii śrubowej. Siła elektrodynamiczna Na rysunku: oznacza, iż linie pola (linie indukcji magnetycznej) są prostopadłe, skierowane w głąb oznacza, iż linie pola są prostopadłe, skierowane od rysunku Na przewodnik, w którym płynie prąd elektryczny, umieszczony w polu magnetycznym działa siła, zwana siłą elektrodynamiczną. Wyprowadźmy wzór na nią. Na każdy ładunek znajdujący się w przewodniku działa siła Lorentza, a więc na cały przewodnik działa siła: Za prędkość podstawiamy iloraz drogi przez czas: l - długość przewodnika Wiedząc, że natężenie prądu wyraża się wzorem: uzyskujemy wzór na siłę elektrodynamiczną: Wzajemne oddziaływanie przewodników z prądem Przewodnik, przez który przepływa prąd wytwarza w swym otoczeniu pole magnetyczne. Jeżeli w polu tym zostanie umieszczony drugi przewodnik z prądem, to pole pierwszego będzie nań oddziaływało z siłą elektrodynamiczną. Równocześnie jednak drugi przewodnik wytwarza pole magnetyczne oddziałujące z określoną siłą elektrodynamiczną na pierwszy. Zbadajmy przypadek wzajemnego oddziaływania dwóch jednometrowych i równoległych przewodników, będących w odległości 1 m od siebie, jeżeli płyną w nich prądy o wartości natężenia równej 1A. Jeżeli prądy płyną w kierunkach zgodnych, to przewodniki przyciągają się, jeśli w przeciwnych, to odpychają się. Podstawiamy do wzoru wartości liczbowe: Wzajemne oddziaływanie przewodników wykorzystano do zdefiniowania jednostki 1A. Jeden amper to natężenie takiego prądu, który płynąc w dwóch nieskończenie długich, cienkich przewodnikach prostoliniowych umieszczonych w próżni w odległości jednego metra powoduje, że działają one na siebie siłą 2x10-7N na każdy metr swojej długości. Moment magnetyczny Jedną z wielkości używanych przy opisie sił w polu magnetycznym jest moment magnetyczny. Aby wyprowadzić jego wzór, rozważmy, jakie siły działają na przewodnik w postaci zwoju, umieszczony w jednorodnym polu magnetycznym. Dla uproszczenia zakładamy, że przewodnik ma kształt prostokątnej ramki, przez którą przepływa prąd o natężeniu I, przy czym może się ona obracać wokół własnej osi w ten sposób, że jej ramiona a, obracając się przecinają linie pola i są do nich zawsze prostopadłe. Na każde z ramion o długości a działa wówczas siła elektrodynamiczna, przy czym wartość tej siły w położeniu przedstawionym na rysunku linią ciągłą wynosi: B - indukcja pola magnetycznego Siły F, działające na obydwa ramiona a ramki, tworzą parę sił, której moment obraca ramkę wokół osi. W miarę obrotu ramki wartość momentu zmniejsza się według zależności: - kąt zawarty między płaszczyzną ramki i kierunkiem indukcji B W przypadku, gdy ramka przyjmie położenie przedstawione na rysunku linią przerywaną, moment siły staje się równy zeru. Uwzględniając, że iloczyn ab jest równy powierzchni S ramki, otrzymujemy zależność: gdzie iloczyn nosi nazwę momentu magnetycznego. Jednostką momentu magnetycznego jest Elementy takie jak ramka z prądem, solenoid lub igła magnetyczna, charakteryzujące się określoną wartością momentu magnetycznego, noszą nazwę dipoli magnetycznych. Cyklotron (akcelerator cykliczny) Jest to akcelerator cykliczny, w którym stosunkowo ciężkie cząstki (protony, jądra, jony) przyspieszane są polem elektrostatycznym o napięciu rzędu 100kV i wysokiej częstości, istniejącym pomiędzy dwoma duantami, czyli płaskimi wydrążonymi półwalcami. Cząstki poruszają się po torach spiralnych, dzięki istnieniu stałego, silnego pola magnetycznego prostopadłego do płaszczyzny przyspieszenia. Wiedząc, iż pole elektryczne przyspiesza cząstkę, a pole magnetyczne zakrzywia tor ruchu, możemy wyprowadzić wzór na częstotliwość: Podstawiamy wzór na prędkość liniową w ruchu po okręgu: Zasada działania oparta jest na obserwacji, że przy pominięciu efektów relatywistycznych (tj. wzrostu masy przyspieszanych cząstek) częstotliwość obiegu cząstek naładowanych po torze kołowym Wk (częstość cyklotronowa) nie zależy od ich energii, co pozwala łatwo zsynchronizować częstość obiegu cząstek z częstością zmian pola elektrycznego We, tak że: e - ładunek przyspieszanej cząstki m - masa cząstki H - wartość bezwzględna wektora natężenia pola magnetycznego c - prędkość światła Cyklotron był najwcześniejszym akceleratorem cyklicznym. Pierwszy został skonstruowany przez E. Lawrence'a i M. Livingstone'a w Kalifornii w 1931 roku. Ograniczeniem energii osiąganych za pomocą cyklotronu są efekty relatywistyczne wpływające na opóźnianie się cząstek o dużych energiach względem zmian pola, co doprowadza do utraty efektywności przyspieszania. Częściowo można temu zaradzić zwiększając pole magnetyczne wraz z promieniem, co prowadzi do konstrukcji nazywanej cyklotronem izochronicznym. W Polsce pierwszy cyklotron uruchomiony został w latach powojennych na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie został przeniesiony do Instytutu Fizyki Jądrowej (IFJ, również w Krakowie), gdzie był modernizowany i pracował do początku lat 90., osiągając energię protonów równą 3MeV. Od lat 60. w IFJ pracuje większy cyklotron, pozwalający osiągać dwukrotnie wyższe energie protonów i przyspieszać cząstki alfa do energii 29MeV. PODZIAŁ AKCELERATORÓW Akceleratory dzielimy na: akceleratory liniowe (cząsteczki przyspieszone poruszają się po liniach prostych) akcelerator Cockcrafta-Wultona akcelerator van de Graafa akceleratory wiązek przeciwbieżnych (collider) akceleratory cykliczne (poruszają się po okręgu) betatron cyklotron mikrotron synchroton .: ©2009-2012 Kategorie: ciekawostkiZiemiakosmosnaukabadaniageologiapole magnetyczne Naukowcy znaleźli dowody na to, że nachylenie Ziemi od czasu do czasu ulega znacznym zmianom. Wiemy, że kontynenty poruszają się powoli z powodu tektoniki płyt, ale dryf kontynentów jedynie przesuwa płyty tektoniczne. Od kilkudziesięciu lat toczy się debata, czy zewnętrzna, solidna powłoka Ziemi, może się kołysać, a nawet przechylać względem osi obrotu planety. Takie przesunięcie Ziemi nazywa się „prawdziwą wędrówką polarną”, ale dowody na zachodzenie tego procesu, nie dają jasnej odpowiedzi. Nowe badania na ten temat, zostało opublikowane w czasopiśmie Nature Communications. Ziemia jest uwarstwioną kulą z wewnętrznym jądrem z litego metalu, zewnętrznym jądrem z ciekłego metalu oraz litym płaszczem i nadrzędną skorupą na powierzchni, na której żyjemy. Wszystko to obraca się wokół osi planety raz dziennie. Ponieważ zewnętrzne jądro Ziemi jest płynne, stały płaszcz i skorupa mogą się na nim ślizgać. Ziemskie pole magnetyczne jest generowane przez konwekcję ciekłego metalu zewnętrznego jądra. Wędrówki płaszcza i skorupy nie wpływają na jądro, ponieważ leżące na nich warstwy skalne są przezroczyste dla ziemskiego pola magnetycznego. Wzory konwekcyjne w tym zewnętrznym jądrze, obracają się wokół osi obrotu Ziemi, co oznacza, że ​​ogólny wzór ziemskiego pola magnetycznego jest przewidywalny i rozkłada się w taki sam sposób, jak opiłki żelaza na małym magnesie. Wiele skał rejestruje kierunek lokalnego pola magnetycznego podczas powstawania. Maleńkie kryształki mineralnego magnetytu wytwarzanego przez niektóre bakterie, układają się niczym maleńkie igły kompasu i zostają uwięzione w osadach, gdy skała zestala się. Ten „skamieniały” magnetyzm, można wykorzystać do śledzenia osi ruchu obrotowego Ziemi. Jedna z takich próbek, wywołała gorącą debatę w społeczności naukowej. Przedstawiała ona wydarzenia z późnej kredy, około 84 miliony lat temu. Przez ostatnie trzy dekady, geofizycy wielokrotnie dyskutowali, czy w kredzie wystąpiła prawdziwa wędrówka polarna. Dopiero niedawno, międzynarodowy zespół naukowców przedstawił dane paleomagnetyczne, pozyskane z wapieni z Apeninów. Magnetyzm młodszych skał na tym samym obszarze, był badany prawie 50 lat temu i pośrednio doprowadził do odkrycia uderzenia asteroidy, która zabiła dinozaury. Włoskie dane wskazują, że w okresie kredy, doszło do zmiany nachylenia naszej planety, o około 12˚. Zespół odkrył również, że Ziemia samoistnie powróciła do poprawnej osi, zmieniając ja o prawie 25˚w ciągu około pięciu milionów lat. Dzięki tym odkryciom udowodniono, że dotychczasowe modele zakładające, że oś obrotu Ziemi pozostawała stabilna przez ostatnie 100 milionów lat są błędne. Ocena: 4963 odsłony Ziemia ma zarówno bieguny geograficzne, jak i magnetyczne. Geograficzne bieguny północny i południowy wyznaczają przeciwległe końce osi centralnej, na której obraca się Ziemia. Jednak położenia biegunów północnego i południowego nie są punktami stałymi, a ich odległość od odpowiadających im biegunów geograficznych może się różnić nawet o kilka tysięcy kilometrów. Ziemskie pole magnetyczne jest generowane przez wirowanie planety i zachowanie płynu bogatego w żelazo znajdującego się w ziemskim rdzeniu. Tym samym pole magnetyczne – i bieguny magnetyczne – zmieniają się w odpowiedzi na prędkość i wzór ruchu tego płynu. Czytaj też: Kanada wysuwa roszczenia w sprawie bieguna północnego Igły kompasu są zaprojektowane w celu wyrównania z polem magnetycznym Ziemi. Północny koniec igły wskazuje na biegun północny, a przeciwny – na południowy. Kiedy wyjmiemy kompas i pozwolimy, aby igła osiadła, będzie działać równolegle do linii ziemskiego pola magnetycznego, na którym stoimy. Sęk w tym, że pole magnetyczne nie jest ułożone w linie prostej od bieguna północnego do południowego. W miarę zbliżania się do magnetycznego bieguna południowego, linie pola będą się wyginać i znajdą bliżej magnetycznego bieguna południowego, biegnąc prostopadle do powierzchni Ziemi. Gdybyśmy chcieli więc odwiedzić biegun południowy, mając kompas ze swobodnie “dryfującą” igłą, która mogłaby poruszać się w trzech wymiarach, po dotarciu do magnetycznego bieguna południowego “południowy” koniec tej igły wskazywałby prosto w dół. Ten sam kompas zachowywałby się podobnie na magnetycznym biegunie północnym. Tylko na równiku typowy kompas zapewni najbardziej dokładny odczyt kierunku północnego i południowego. [Źródło: Czytaj też: Ziemskie bieguny magnetyczne mogą odwracać się częściej niż sądzono

oś na której obraca się igła magnetyczna